Stop maar in de fietstas, dan gooien we het straks in de afvalbak. Zo ben ik opgevoed door mijn oma. En bij de volgende prullenbak of thuis haalden we de papiertjes uit onze zakken en gooiden we ze weg.
Papiertje in je jaszak
In de lunchpauzes van de basisschool at ik iedere dag bij haar, omdat we te ver van school woonden om heen en weer de reizen. Dus rond 12 uur stond ze met haar fiets klaar en mocht ik achterop, met je benen in de fietstassen. Om 13 uur liepen we dan weer terug. En oma’s zijn oma’s om belangrijke dingen als dat je een lekker boterbabbelaar van haar kreeg of een ander snoepje.
Altijd was er wel iets in haar zak wat je dan mocht. Maar het papiertje ging netjes terug. In haar jaszak, in de fietstas. In ieder geval namen we het mee naar de prullenbak. Niet alleen dat. Zo nu en dan pakte ze ook wat van straat op of foeterde dat er afval in de speeltuin lag waar jongeren de avond ervoor hadden ‘gehangen’. Zo gingen we met de fietstas iets voller dan bij vertrek op weg naar de prullenbak.
Dingen die je niet vergeet
Haar stem is ook jaren later nog bij mij als ik op straat afval zie liggen. Een zakdoekje of nu ook nog wel eens een mondkapje. ‘Raap toch op kind, dan brengen we het even naar de prullenbak.’ Het zijn de dingen die ik mooi vond aan haar. Nooit te goed om goed voor anderen te zorgen of voor de wereld om haar heen.
Terwijl ik de afgelopen weken mijn hond uitliet op de doodlopende parallelweg hier om de hoek viel het mij op hoeveel zwerfafval er inmiddels lag. Mijn gedachten ging naar oma (‘och kind, raap toch even op’). Dus vandaag ben ik met Greet voor Teylingen Schoon op pad gedaan om juist dat te doen en het was niet mis wat we hebben geraapt!
Aan jezelf werken in de wereld om je heen
Ik kan nog zoveel aan mijzelf werken om mijn lichaam en geest opgeruimd te houden, maar als ik de buitenwereld daar ook geen handje mee help, dan zijn we er nog niet! Oma heeft dat mij al vroeg geleerd.